آشنایی با لکنت زبان در کودکان

در این بیماری ( لکنت ) سلیس و روان بودن تکلم از بین رفته است.

شخص فکر می کند روی گفتار خود تسلط و کنترل لازم را ندارد. لکنت

در نتیجه دچار واکنش های رفتاری و عاطفی می گردد.

ممکن است صداها بلوک شوند و کودک بخواهد حرف بزند.

ولی صدایی از گلویش خارج نشود و در نتیجه سکون و یا وقفه ای طولانی در کلام رخ دهد.

در لکنت ممکن است تکلم با مکث های طولانی، تکرار یک حرف (مثل:گ گ گل) یا یک سیلاب (مثل: وی وی ویدئو) یا طولانی شدن و کش آمدن یک حرف(مثل:م م م م مریض) خود را نشان دهد.

ممکن است تلاشهای رفتاری زیادی را در طی تکلم کودک ببینیم. مثل پلک زدن، تکان دادن دستها و سر، اداهای خاص روی صورت و . . .

گرچه گاهی کودکان طبیعی نیز دچار عدم روانی گفتار می شوند، این ناروانی کلام گذراست. و در واحدهای بزرگتر زبانی رخ می دهد، مثلاً در سطح کلمه، عبارت و یا جمله.

سن لکنت

لکنت معمولا بین سنین 7-2 سالگی شروع می شود که اوج ان 4-3 سالگی است. شیوع آن یک درصد می باشد.

این اختلال معمولاً در دوره نوجوانی رو به بهبود می گذارد و شیوع آن کاهش می یابد.

لکنت زبان در پسران شایع تر از دختران است.

پسران 3 برابر دختران مبتلا می شوند. نسبت مرد به زن با افزایش سن افزایش می یابد که این نشانه درجه بهبودی بیشتر در دختران است.

استرس و اضطراب ایجاد کننده این بیماری نیست، ولی می تواند آن را تشدید کند.

زمانی که این کودکان تحت فشار برای حرف زدن قرار می گیرند یا استرس و اضطرابی به آنها وارد می شود، لکنت زبان آنها شدت می یابد.

در نتیجه لکنت زبان اختلالی است که شدت آن از یک موقعیت به موقعیت دیگر متفاوت است.

کاهش استرس در زمان صحبت کردن به کاهش حملات لکنت زبان کمک می کند، اما استفاده از داروهای ضد اضطراب تأثیر خاصی در درمان ندارد.

دسته بندی لکنت

به نظر می رسد این بیماران به دو دسته تقسیم می شوند: در یک دسته کودکانی قرار می گیرند که پیش آگهی بهتری دارند و قادرند تکنیک های غلبه بر این مشکل را بیاموزند و آنها را استفاده کنند.

و در یک پنجم موارد نیز کودکانی هستند که مشکل آنها کمتر به درمان پاسخ می دهد.

گفتار درمانی در این کودکان هم به روان و سلیس صحبت کردن کمک می کند و هم کمک می کند تا کودک با اضطراب، تنش و اجتناب کمتری وارد مکالمه و گفتگو گردد.

از آنجا که لکنت زبان یک بعد قوی بیولوژیک و ارثی دارد، روان درمانی به تنهایی درمان مؤثر برای آن نیست. گرچه ممکن است به کاهش اضطراب، تطابق بهتر و افزایش اعتماد به نفس کودک کمک مؤثری نماید.

گرچه علت لکنت زبان دقیقا مشخص نمی باشد.

به نظر می رسد مجموعه ای از عوامل مانند آسیب پذیری و استعداد بیولوژیک، تقاضاها ودرخواست های محیطی و مشخصات سرشتی و ذاتی فرد در ایجاد آن نقش داشته باشد.